Пакетче поезија за Нова година

Тимот на Авангарда ви посакува среќна Нова година и божиќни празници со овие песни.

Ако сакате ваша поезија да објавиме на крај на декември, испратете ја на нашиот профил на инстаграм https://www.instagram.com/avangarda.ga/, заедно со целосно име и презиме и ваша фотографија. Охрабрете се и споделете парче од вас со светот.

Уживајте!

Надеж 

Ако знаев каде ќе одиш

немаше да те барам

бесчујно и јас ќе заминев

и не ќе се вратев.

Црна е ноќта пред мене

не знам каде се наоѓам

ми се чини сред некоја шума

патот ќе треба да го пробијам.

Сè постудено ми станува

душава малку затреперува

само песната од птиците ми годи

дозволувам ветрот да ме води. 

Нешто в гради ме стега

како да ти кажам

каква бура се спрема

не е ништо, себеси се лажам.

Изгледа се раздени

утрото се ќе смени

првиот зрак ми дава надеж

дека ќе престане овој јадеж.

Елена Андоноска

Патување

Заминат на патување,

патување кое не го посакувам!

Неподготвен ги запознав предизвиците

со кои што подоцна се соочив.

Пуштив детска солза,

мислев дека е последна!

Летнаа годините,

пристигнаа проблемите...

Пронајдов патник

залутан како мене.

‚‚Побратим - сродна душа‘‘ - си помислив.

Не знаејќи дека непријателот ме слуша!

Го пронајдов дното,

го открив злото!

Не е бил човек - ниту живо битие!

Ѓаволот ме пристигнал,

душа ми одземал.

Филип Петковски

Такацубо љубов

Се посветив на наука, те изгубив тебе,

која е цената на сето ова? 

Од исфорсирана систола, дијастола не видовме, срцата гладни за мир, иреверзибилно тажни, исхемија на надеж. 

Во агонијална негација, веќе месец цел, 

не остана од тебе ништо,

освем фантомски долор, 

ми фали твојот зигоматичен рубор,

нашиот љубовен калор. 

Хиперполаризирани чекори кон тебе, 

ретроградна амнезија на која се молам, 

наместо љубовен трансмитер, 

токсини во крвта, 

цитокинска бура со која се борам.

Констатирам време на смрт: 19 часот и 43 минути.

Стефан Николиќ

Од белешките на еден градежен инженер

Јакоста на моите ѕидови

правопропорционално зависи од колку луѓе помагале во градењето

поделени со сите дланки што даровито ги расклопувале.

Дланките ми ги сушат солзите,

ми ги врзуваат врвките,

ме прашуваат дали добро сум се наспала.

А луѓето веќе долго време се улици

веќе долго време и да не сакам ги чекорам.

Некои секојдневно, други само на лето,

трети го носат моето име како најчест минувач.

Ронливоста на моите ѕидови

е производ на твоите шупливи блокови

и тулите што веќе ги имав и сама си ги редев.

Ако ги измерам ширината и должината на ѕидовите

и ги помножам со нула,

ќе исчезнат ли?

Мила Коруновска

Метафизика на очите

Се сеќаваш ли како кафеавите очи 

со топлина те милуваа во студот,

додека твоите беа нурнати

таму некаде далеку,

на некое друго место, со други нијанси.

Знам, очите со боја на црн мед 

не ти го разгоруваа срцето.

А толку со љубов те гледаа.

Те галеа по косата, по лицето,

дури и кога не можеше да го видиш тоа.

Те гледаа како цел свет,

ти зборуваа...

А ти молчеше.

Молчеше толку себично

како да не постоеја тие очи, 

како да не ти значеше нивната светлина.

А кога веќе се решаваше да зборуваш,

чиниш, со страст ги гледаше

како прават море од солзи,

па со сласт сркаше и ја полнеше душата.

И си велам,

подобро збор да не изустеше,

но со љубов да ги гледаше,

да им дозволеше, кo нежно развигорче,

да ти го раскажат светот

што со години го бараше,

а го изгуби.

И кога веќе е крај,

ќе те прашам:

- Се сеќаваш ли кога беше сакан 

од моите кафеаво-медени очи?

И ќе ти речам:

- Засекогаш збогум, драг мој.

Хана Али

A sonnet for my Lover

Beneath the sky, a gentle man does stand,

With chestnut locks that catch the morning light,

His eyes of blue, like oceans wide and grand,

Hold secrets deep, and love that burns so bright.

His heart, a calm within the storm’s embrace,

A knight who guards my soul with steady hand,

He wraps me close in warmth, in tender grace,

A love as fierce as winds across the land.

In every word, his kindness softly flows,

A hymn of peace, of loyalty, and care,

With him, I find the strength that only grows,

A chivalrous devotion, rich and rare.

And as he whispers low, with sweet refrain,

“Through all your trials, love, I’ll bear your pain.”

Јована Серафимовска